சுவிட்சர்லாந்தில் பிறந்த இலங்கை இளைஞர் கேவின் தற்பொழுது நாடு கடத்தல் உத்தரவினை எதிர்நோக்கியுள்ளதுடன் நாட்டில் தங்கியிருப்பதற்கான கடும் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுள்ளார்.
ஒருகாலத்தில் சுவிட்சர்லாந்தில் அகதியாக இருந்த குழந்தை கேவின், பின்னர் அவரது தந்தையினால் இலங்கைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டிருந்தார், இப்போது இளைஞராக மீண்டும் சுவிட்சர்லர்நது திரும்பியுள்ள அவர், தன் சொந்த ஊரிலேயே தங்குவதற்காக போராடுகிறார்.
கேவின் தனது பழைய பகுதியில் நடக்கும்போது, அனைத்தும் பழையபடியே இருப்பதாக உணர்கிறார். தனது நண்பர்களுடன் ஏறி விளையாடிய சைக்கிள் நிறுத்தும் இடங்கள், பள்ளியின் கல்லாங்குறிகளில் விளையாடிய நினைவுகள், பள்ளிக்கால கண்காணிப்பாளர், வருடாந்திர விழாக்கள், பாடசாலையின் நூற்றாண்டு கொண்டாட்டத்தில் பாடிய பாடல் – இவை அனைத்தும் அவரது மனதில் உயிர்பெறுகின்றன.
இப்போது 20 வயதாகியுள்ள கேவின் சிரித்துக்கொண்டே தனது குழந்தைப் பருவ நினைவுகளை கூறுகிறார். லுசேர்னில் கடந்த சுதந்திரமான காலங்களை நினைத்துப் பார்ப்பது மகிழ்ச்சியை அளிக்கிறது. ஆனால், அவரது பழைய வீட்டின் முன்பு இருந்த ரயில் பாதை இப்போது இருசக்கர வாகனத்திற்கான பாதையாக மாற்றப்பட்டுள்ளது. அவை தவிர, மற்ற அனைத்தும் மாறாதபடி உள்ளன.
கேவின் ஒரு சாதாரணக் குழந்தையாகவே இருந்தார். 2004ஆம் ஆண்டு லுசேர்னில் பிறந்தார். ஐந்தாம் வகுப்புவரை சுவிட்சர்லாந்தில் கல்வி பயின்றார்.
1990களில் இலங்கை யுத்தத்திலிருந்து தப்பிச் சென்ற அவரது தந்தையின் மூலம், அகதிகள் என அரசு அங்கீகரித்திருந்தது. அவரது தந்தை இறுதியில், 2009ஆம் ஆண்டு யுத்தம் முடிந்த பின்னர், இலங்கைக்கு திரும்ப முடிவு செய்தார். கிழக்கு கரையோர நகரமான கல்முனையில் வீடு கட்டினார்.
கேவினின் தாயார் மௌனமாக சுவிட்சர்லாந்தில் தனது வாழ்க்கையை அமைத்திருந்தார். தையல் வேலை மூலம் சிறு வருமானம் ஈட்டினார். ஆனால், அவரது கணவரின் கட்டாயத்தால் குடும்பம் இலங்கைக்கு திரும்பியது. 2014ஆம் ஆண்டு, கேவினின் தந்தை குடும்பத்தினரின் குடியுரிமை ரத்து செய்யும் கோரிக்கையை அதிகாரிகளிடம் சமர்ப்பித்தார்.
புதிய இடத்தில் கேவின் தனிமையில் மூழ்கினார். பள்ளியில் மாணவர்களும் ஆசிரியர்களும் அவரை ஏற்க மறுத்தனர். “அவர்கள் எங்களை விரும்பவில்லை,” என்று கூறும் கேவின், வெளிநாடுகளிலிருந்து வருபவர்கள் இலங்கையில் தனிமை உணர்வதை விவரிக்கிறார்.
தனிமை, பள்ளி வாழ்க்கையில் ஒதுக்கல் ஆகியவை அவரது வாழ்க்கையை மோசமாக மாற்றின. 2021ஆம் ஆண்டு அவரது தந்தை உடல்நலக் குறைவு காரணமாக காலமான பிறகு, கேவின் மீண்டும் சுவிட்சர்லாந்து திரும்ப முடிவு செய்தார்.
2024ஆம் ஆண்டு ஒரு ஆட்கடத்தல்காரர் மூலம் சுவிட்சர்லாந்து வந்தார். அவரிடம் எந்த ஆவணங்களும் இல்லை, கைபேசி கூட இல்லை. நண்பரின் தொலைபேசி எண்ணை மட்டும் வைத்திருந்தார். ஒரு பழைய அறிமுகத்தால், பாசல் நகரில் அகதிக்கான விண்ணப்பத்தை சமர்ப்பிக்க முடிந்தது. பின்னர், அவர் ஒப்வால்டெனில் உள்ள அகதி முகாமிற்கு மாற்றப்பட்டார்.
கேவின் சுவிஸில் ஐந்தாம் தரம் கற்ற போது கற்பித்த ஆசிரியரை சந்தித்துள்ளார், அவரும் கேவின் பற்றிய பல நினைவுகளை மீட்டுள்ளார்.
அப்போது லுசேர்னில் நிறுத்தம் செய்தபோது, “இப்போது நான் என் சொந்த ஊருக்கு திரும்பிவிட்டேன்” என்ற எண்ணம் எழுந்தது. சில நாட்கள் கழித்து, பழைய நண்பரை எதிர்பாராத விதமாக சந்தித்தார். அதே நண்பனின் குடும்பத்துடன் தற்காலிகமாக தங்கினார். பழைய நண்பர்கள் சிலர் அவரை அன்புடன் வரவேற்றனர்.
அத்துடன், சுவிட்சர்லாந்து குடியேற்ற அதிகாரிகள் கேவினின் கோரிக்கையை நிராகரித்தனர். அவரின் மனப்பதிவு, மனநலம் உள்ளிட்ட அம்சங்களை அரசு கணக்கில் கொள்ளவில்லை. மேல்முறையீடுகளும் தோல்வியடைந்தன.
தற்போது, கெவனிக்கு எதிராக நாடு கடத்தல் உத்தரவு பிறப்பிக்கப்பட்டுள்ளது.
“நான் ஒத்துழைக்க விரும்புகிறேன். விலங்கிட்டு வெளியேற்றப்பட முடியாது,” என கேவின் கூறுகிறார்.
கேவின் மீண்டும் தனது வாழ்க்கையை கட்டியெழுப்ப முயற்சிக்கிறார். இரயில்வே துறையில் பயிற்சி மேற்கொள்ள விரும்புகிறார். குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து ரயில்களை நேசித்தவர் என்பதால், அது அவரது கனவுப் பாதையாக உள்ளது. ஆனால், சுவிட்சர்ஸ்லாந்து அரசு அவரை நாடு கடத்துவதனை உறுதிப்படுத்தியுள்ளது.
“நான் இங்கு பிறந்தேன், வளர்ந்தேன். இங்குதான் எனது வாழ்க்கை. ஆனால், ஏன் எனக்குத் தங்க முடியாது?” என்று கேவின் தனது வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய கேள்வியை முன்வைக்கிறார்.
கெவின் இலங்கைக்கு நாடு கடத்தப்பட்டால் அவர் கடுமையான உளவியல் பாதிப்புக்களை எதிர்நோக்க நேரிடலாம் என மருத்துவ நிபுணர்கள் எச்சரிக்கை விடுத்துள்ளனர்.